Welkom

Op mijn persoonlijke website

Marina van Brunschot

In de eerste plaats ben ik moeder van Femke, Teun en Guus ofwel oudste, middelste en jongste. Daarnaast getrouwd met Toon en volledig verantwoordelijk voor de zorg van Vino en Baco. Twee niet tamme parkieten die ik niet wilde, maar toch vrij rond mogen vliegen. Omdat ik vind dat vogels niet in een kooi opgesloten horen te zitten. Hun uitwerpselen drogen snel in, dat scheelt.

De diagnose NET-kanker (niet te verwarren met net geen of net wel) gooide vorig jaar oktober het leven in Huize van Brunschot danig op zijn kop. NET staat voor neuro endocriene tumor. Bij mijn alvleesklier zit naar alle waarschijnlijkheid een primaire tumor, die de afgelopen (tientallen?) jaren de lever vrijelijk heeft voorzien van uitzaaiingen. Genezing is niet mogelijk, palliatieve behandeling wel. Pats Boem! Dat is dan die man met de spreekwoordelijke hamer? KANKER BETEKENT DOOD, PALLIATIEF IS DE WEG ERNAAR TOE. Een ellendig scenario. Zo zag ik ‘t, in eerste instantie dan toch. Totdat de arts die mij is toevertrouwd vertelde dat deze vorm van kanker niet 1 2 3 einde oefening hoeft te betekenen. Vanaf dat moment heb ik de nieuwe situatie aanvaard en is mijn hoop gevestigd op de maandelijkse hormooninjecties. Het doel van deze venijnige prikken is de kwaadaardigheid in mijn lijf stabiliseren en/of terugdringen.

“Wie schrijft, die blijft…in beeld.”

En precies daarom heb ik deze persoonlijke website in de lucht gegooid. Want zolang ik in beeld ben, leef ik. En ik schrijf graag. Dat weten degenen die mij kennen. Niet alleen over mezelf. Schei uit. Liever vertaal ik verhalen van anderen in woorden. Naast mijn columns komen dus ook artikelen over dorpsgenoten voorbij én reportages. Zin in…!