Column #6

04-05-2022

Geen behoefte aan een sorry van Derksen

Met verbazing zie ik de lange wachtrijen op Schiphol. Bijna twee jaar lang riepen we dat Nederland een prachtig land is om vakantie te vieren, met verborgen parels en zo. Welnu. De coronamaatregelen zijn amper verleden tijd en hupsakee daar gaan we weer. Niet dat de campings in eigen land niet bommetje vol zitten trouwens. De behoefte om het hoofd leeg te maken en te ontsnappen uit de sleur van alledag lijkt groter dan ooit. En dat lukt in de eigen achtertuin of op het balkon kennelijk onvoldoende. We willen weg, we moeten erop uit. Niet alleen voor de rust, ook om leuke ervaringen op te doen, cultuur te snuiven en herinneringen te maken. Legitieme argumenten waar niets en tegelijkertijd van alles tegen in te brengen valt. Dat laatste laat ik achterwege, al leven we in een land waar vrijheid van meningsuiting een grondrecht is. Soms is het verstandiger om te zwijgen. Een groot deel van de zogenaamde BN’ers begrijpt dat niet. Ze buitelen als losgeslagen wild over elkaar heen om hun discutabele standpunten zonder nuances te ventileren. Afvragen of ze zelf brandschoon zijn? Ho maar! De mediahetze tegen Johan Derksen draait om het afhakken van zijn hoofd, niet om op te komen voor alle vrouwen die met seksueel grensoverschrijdend gedrag te maken hebben (gehad). Was het hem werkelijk vergeven als hij voor zijn walgelijk verhaal van vijftig jaar terug – want een walgelijk verhaal was ‘t – excuses had aangeboden? Nog niet bekant. Over de ruggen van alle slachtoffers moest koste wat kost zijn doorleefde kop rollen. Behoefte aan een sorry van een sikkeneurige bromsnor heb ik in ieders geval niet.

 

Dat gezegd hebbende wil ik in deze column vanzelfsprekend stilstaan bij de dodenherdenking van vandaag en de Bevrijdingsdag van morgen. Een onmogelijke overgang, dat realiseer ik me en toch maak ik dit bruggetje. Want niet eerder in mijn leven voel ik zó sterk de behoefte om in gezamenlijkheid degenen, die een hoge prijs hebben betaald voor onze vrijheid, te herdenken. En ik heb zo’n donkerbruin vermoeden waar dat gevoel vandaan komt.

 

Om 20.00 uur ben ik twee minuten stil en vraag mijn kinderen hetzelfde te doen.