Column #9

Het oogstrelende sculptuur op de foto zag ik in een galerie aan de Rue de Seine in Parijs tijdens mijn vierjaarlijkse citytrip. Lumas heette de galerie, of was het Montmartre? Hoe dan ook, ik was op slag verliefd. Op de kleur, de contouren en de betekenis ervan. Het beeld toont een wijze vrouw, ze denkt diep en zinnig na over het leven, en is tegelijkertijd in balans. Kortom: een weerspiegeling van mezelf. Ik moest en zou dit kunstzinnige exemplaar een unieke plek in onze vijver geven. Wederhelft voelde mijn intrinsieke behoefte haarfijn aan en tastte voor zijn enige en echte geliefde diep in de buidel. En alsof dat nog niet genoeg was, nam hij me mee naar een vijf-sterrenrestaurant en belandden we later op de avond in een romantisch hemelbed.

Wanneer ik nu over het kabbelende water tuur en oogcontact heb met de weerspiegeling van mezelf, ben ik volledig zen en denk ik met weemoed terug aan dit geweldig avontuur.

Voor de lezers die nog niet zijn afgehaakt. Bovenstaand verhaal is een kwatsverhaal, compleet uit de duim gezogen. Niet over het oogstrelende sculptuur trouwens, dat heb ik daadwerkelijk gekocht, voor een habbekrats. In een overvolle, iets te kleine souvenirwinkel in Zeeland, met drie jengelende kinderen en een chagrijnige wederhelft in mijn kielzog. Het regende die dag pijpenstelen, net als de dagen ervoor. Wat verlangde ik naar het einde van de vakantie.

Wanneer ik nu over het kabbelend water tuur, zie ik vooral veel alg in de vijver, denk ik heus met blijheid terug aan onze enerverende kampeerbelevenissen, maar is een zen-gevoel sinds de kankerdiagnose ver te zoeken. Bij pijntjes hier en daar duikt een irritant stemmetje op wat zegt dat de tumorcellen zich niets aantrekken van de hormooninjecties. Natuurlijk druk ik deze onheilspellende boodschap de kop in, maar soms lukt dat niet, zitten de tranen hoog en is het glas half leeg. Dan prijs ik me gelukkig met begripvolle huisgenoten én de verpleegkundige, die gisteren de achtste spuit in mijn achterwerk jaste. Dankzij haar luisterend oor, jarenlange ervaring en geruststellende woorden weet ik vrees dan weer om te buigen naar hoop/vertrouwen. Voor zolang het duurt…    

Een persoonlijk woord aan onze minister-president Mark Rutte

“Op mijn website onder het kopje ‘in een notendop’ kunt u lezen dat ik zelfreflectie van levensbelang vind. Wel nu! Ik raad aan dat u hetzelfde gaat doen. Nu de Europese Commissie vanuit Brussel de Nederlandse overheid een forse, pijnlijke tik op de vingers heeft gegeven vanwege allerlei onordelijke zaken, lijkt het mij duidelijk dat u ver over uw houdbaarheidsdatum heen bent.”