Column #14

Jongste broer is vijfentwintig jaar getrouwd met jongste schoonzus. Over een dag of wat is het groot feest in een lokale horecagelegenheid. Ik ben geen mijlpalenvierder – wederhelft noemt me wat dat aangaat een vreemde eend in de bijt – maar een avond dansen fietst er altijd in. De levensgrote foto van het zilveren bruidspaar uit 1997 siert hun voordeur en brengt me terug in de tijd. Achterom kijken deed ik altijd weinig, vooruit kijken evenmin. Sinds die verdomde diagnose doe ik van beiden teveel, terwijl leven in het ‘hier en nu’ juist zo bij mij paste.

Enfin…

Door jongste broer en jongste schoonzus, ze kijken me vanaf de foto lachend en onbezorgd aan, loop ik dus te mijmeren over de voorbije 25 jaar. Die stonden in het teken van kinderen maken, krijgen en opvoeden. Dat eerste was telkens zo gepiept, het tweede onderdeel kostte al wat meer moeite, maar met aspect nummer drie begon pas het echte werk. Niet dat ik het moederschap op voorhand ver romantiseerde, geweldige verwachtingen had of alles vanzelfsprekend vond. Maar een onsje minder gedoe en gedonder was ook prima geweest. En terwijl ik daarover mijmer zingen The Eagles mij toe met een gevoelig nummer over relaties. Tja! En dan komen de waterlanders vanzelf. Ongetwijfeld ook met dank aan de hormonale kanker, die rare dingen doet met mijn gemoedstoestand. Van nature ben ik geen huilebalk, vader en moeder waren daar niet van. Niet perse een verkeerde insteek, toch probeer ik oudste, middelste en jongste wél ruimte te geven om emoties van allerlei aard te uiten.

En dat lukt vrij aardig. (knipoog poppetje)

Het gedoe en gedonder heeft ervoor gezorgd dat het moederschap mij soms zwaar viel en de opvoeding niet van een leien dakje ging. Dat is wellicht nergens zo, maar het ene leien dakje glijdt toch soepeler dan het andere leien dakje. Het gedoe en gedonder heeft ook onmiskenbaar invloed gehad op de ontwikkeling van oudste, middelste en jongste. Daar hebben zij niet om gevraagd, dat is hun overkomen. Lang heb ik kopzorgen gehad over de gevolgen daarvan, maar dat is voorbij. Na bijna 25 jaar durf ik hardop te zeggen dat wederhelft en ik een stevig fundament voor oudste, middelste en jongste hebben gemetseld. Wij houden onvoorwaardelijk van hun, zij houden onvoorwaardelijk van ons. En liefde overwint uiteindelijk alles…!

Met verbazing én boosheid…

Met verbazing las ik dat alle leerlingen van praktijkonderwijs pas sinds kort een ERKEND diploma krijgen. Omdat leerlingen niet allemaal hetzelfde onderwijs volgen – maatwerk wat je iedere student gunt – zou een landelijk examen nooit mogelijk zijn geweest. Wat een kulsmoes eerste klas. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de overheid in het verleden totaal geen oog heeft gehad voor deze doelgroep. Pas nu we praktisch opgeleide mensen missen komt de erkenning.