Column #19

Dacht ik een route gevonden te hebben zonder loslopende honden, werd ik vanochtend geconfronteerd met een monster dat naar me toe kwam gesprint. Voor iemand met een diepgewortelde angst voor deze ‘ze doen niets hoor beesten’ een goeie reden om in m’n broek te pissen. Nu wist ik deze gênante situatie te voorkomen, maar echt..! Van bazen en bazinnen die hun lobbes niet onder controle hebben word ik woest. Niet dat de dame in kwestie iets merkte van mijn boosheid. Want ook dat zit er diep in gebakken hè. Vooral niet woest worden op anderen, huisgenoten uitgezonderd. Aan de Nieuwendijk woonde ik met ouders die niet hielden van confrontaties met derden, altijd aardig blijven, niemand tegen de haren instrijken en bovenal de lieve vrede bewaren, dat idee. Ook al wordt je onheus bejegend of oneerlijk behandeld, beter laat je ‘t gaan.   

Terug naar de ochtendwandeling…

De vrouw in kwestie. Type: slank, modieus gekleed, hoge hakken, haren keurig gekapt, ze at gejaagd een verantwoorde cracker weg, of iets wat er op leek. Lippenstift, een vleugje rouge, een tikje mascara. Kinderen ongetwijfeld al afgezet bij het dagverblijf en nu nog even snel de hond uitlaten. Pff! Druk, druk, druk, want kantoor wacht. Riem in de hand, oeps vergeten vast te maken, want ja, druk, druk, druk. Ze bleef relaxt toen drie automobilisten hoofdschuddend op de rem trapten omdat het losgeslagen beest alle kanten op schoot behalve de juiste, en al even relaxt riep ze het mormel tot de orde.  

De vrouw in kwestie heeft mijn paniek gezien toen haar trouwe metgezel een hapklare brok in mij zag. Iemand staat stokstijf stil, slaakt een noodkreet en maakt een afweergebaar. Zeg nou zelf? Van excuses was echter geen sprake, laat staan dat ze vroeg hoe het met me ging. Achteraf weet ik niet wat ik het ergste vond, haar loslopende hond of het uitblijven van een reactie.

Mijn conclusie?

De vrouw in kwestie toonde een knap staaltje ikke, ikke, ikke en de rest zal me een worst wezen houding. Oog en oor hebben voor anderen? Doe effe normaal zeg! Dat past niet bij de 21e century skills. Of ik een volgende keer mijn boosheid wel zou uiten? Natuurlijk niet. De manier waarop je bent opgevoed laat zich niet wegpoetsen. Maar gelukkig bestaat er zoiets als een column.

Lang leve de huisartsen, ouderenzorgorganisaties en wijkverpleging. Ze tekenen het zorgakkoord niet. En terecht! De gevolgen van dit zorgakkoord zullen namelijk desastreus en mensonterend zijn.