Column #13

Zij: “Hoe ist?”

Ik:  “Goed genoeg. Soms is het moeilijk om…” (ik word onderbroken door zij)

Zij: “Jaa! Ik ben ook naar het ziekenhuis geweest. Voor mijn enkel, die doet zeer. Foto’s gemaakt en zo. Tjonge, jonge, spannend hoor. Want ja, ge wit tegenwoordig nie hè, ge heurt zoveel gekke dingen.

Ik:  “Vertel mij wat.”

Zij: “Mar ik zeg altijd mar zo, zolang IK ginne kanker krég dan ist zo erg nog nie. Mar ik goa nou koffie drinken. Houdoe! ”

Ik:  “Houdoe.” 

Op z’n minst had ik geïrriteerd kunnen raken van het ontbrekende luisterende oor. Maar ik was in een goeie bui. De lever hield zich die dag gedeisd, zijn compagnon de alvleesklier deed hetzelfde, geen noemenswaardige gezinsperikelen, het huis aan kant. Kortom: zo’n dag waarvan ik hoop dat alle dagen zo verlopen. Dankzij de bagage in mijn rugzak heb ik geleerd niet van streek te raken van dergelijke gesprekken. Godzijdank voel ik ook niet de behoefte meer om de mensen op te voeden. En natuurlijk neem ik haar zere enkel serieus. Tuurlijk. Een zere enkel kan knap vervelend zijn. Maar…!!! ZIJ suggereerde ook dat een leven met kanker een soort van k*t leven is, én bij far het allerergste wat je kan overkomen. Dát stoorde mij dus wel. En dat ik mij daaraan stoorde, stoorde mij ook. Wat kan mij het tenslotte schelen dat ZIJ denkt dat ik een k*t leven heb? Ik ken ZIJ zijdelings, ZIJ is een passant, een toevallige voorbijganger. Aardige vrouw hoor, zo eentje die het goed bedoeld, maar de plank net iets te vaak misslaat.

Waarom haar pessimistische kijk mij dan toch raakt mij ben ik aan het uitvogelen. Want ZIJ is niet de enige die vindt dat een leven met kanker hopeloos verloren is. Ik ga nu geen betoog houden om het tegendeel te beweren. Wel alvast een verzoek om menselijk leed niet langs een meetlat te leggen. In de trant van: “Wat zij heeft is erger, die krijgt een 9, dat van mij is dan gelukkig maar een 2 waard. Menselijk leed is niet in cijfers uit te drukken, behalve als het om een zere enkel gaat. En je zegeningen tellen ten koste van het verdriet van anderen is helemaal onaanvaardbaar.

De gulden middenweg