Column #21

05-10-2022

Wie de schoen past, trekke hem aan

Pats boem! Ik had vanochtend amper de eerste slok koffie achter mijn kiezen toen jongste van zich liet horen: “Hoe lang denk jij nog te leven mama?” Ik snap de vraag, tegelijkertijd weet hij al het antwoord. Daarvoor heeft ie teveel mensen in zijn nabije omgeving zien doodgaan.

Dat ik geen idee heb, is het eerlijke verhaal, en met dit eerlijke verhaal valt om te gaan. Zaken niet zwaarder maken dan strikt noodzakelijk, ondertussen houd ik m’n groeiende oren en slechtziende ogen open voor de worstelingen van huisgenoten. Het gesprek aangaan over eindigheid is belangrijk, maar bij en bij. Liever vertoef ik in het hier en nu, hoewel het hier en nu allerminst alleraardigst is. Toch…tussen crisissen, een dreigende kernoorlog en het verdriet van anderen door omarm ik het leven. Niet groots en meeslepend, eerder klein en bescheiden. Genieten van oudste bijvoorbeeld als ze met precisie voor de allereerste keer haar moeders lelijke nagels van een acryl-laag voorziet. Lachen dat jongste vrij verdienstelijk de wc vloer met mozaïektegels aan het betegelen is. En middelste dan. Hij wil graag in een tiny house gaan wonen en dat vind ik stoer. Oh…en wederhelft niet te vergeten, met zijn leugentje om bestwil. Hij vind mij nog steeds de mooiste vrouw van de wereld en omstreken.

Grappig! Elk jaar vraagt hij of ik meega naar Spoordonk kermis – dit evenement staat voor de deur – en elk jaar krijgt hij hetzelfde antwoord. Ik dompel me niet graag onder in feestgedruis, al helemaal niet wanneer de alcohol rijkelijk vloeit. Een afwijking, geërfd van mijn vader. In het verleden leidde onze verschillende kijk op het uitgaan/verenigingsleven tot discussies, tegenwoordig is er sprake van acceptatie. Niet dat ik niet graag omga met anderen trouwens, dat wordt namelijk al snel geconcludeerd wanneer je voortdurend schittert door afwezigheid, alsof je contactgestoord of sociaalarm bent.

Gelukkig ben ik dat niet, althans dat vind ik. Voor wie het nog niet weet…

Je bent pas sociaal als je oog hebt voor de (kwetsbare) medemens en medemenselijkheid toont. Wie sociaal is begrijpt en voelt aan hoe mensen met elkaar om zouden moeten gaan. Je houdt rekening met de ander, maar bovenal verplaats je je in een ander.

Wie de schoen past, trekke hem aan.