Column #5

Het roodborstje, haar lievelingsvogel. Van de vrouw waar we gisteren afscheid van namen. De liefde voor dit wonderschone exemplaar heb ik gemeen met de zorgzame moeder en oma die zij was. Spiritueel ben ik allerminst, van symboliek houd ik wel, als het mij uitkomt tenminste. Want in sommige streken wordt de Erithacus rubecula – een wetenschappelijke term doet het altijd goed in een column (knipoog) – als voorbode van de dood aangeduid. En daarop zit ik niet te wachten. Liever zie ik deze eigenwijze vogel als een teken van hoop. Of van vreugde, geluk en het lentelied. Ze zingen, van de vroege ochtend tot de late avond, het hele jaar door. Vooral om te claimen en hun territorium te verdedigen, maar dat terzijde. Zingen, muziek! Onmisbaar in mijn leven. In het crematorium kwamen nummers voorbij waar ik blij én verdrietig van werd. Ik heb altijd de neiging om mee te kwetteren. Niet dat ik dat doe tijdens een uitvaart. Of misschien toch wel, een beetje, binnensmonds. Nu ik in een palliatieve fase zit, hebben afscheidsdiensten een andere lading gekregen. Ik zou niet bezig moeten zijn met mijn heengaan terwijl het om een ander draait, eraan ontkomen lukt niet. Dan stel ik me voor dat oudste, middelste en jongste een woord tot iedereen richten, mochten ze dat willen. Praten ze net zo liefdevol over mij, als de (klein) kinderen dat deden over de vrouw waarmee ik de bewondering voor roodborstjes deel, dan zit ik gebeiteld. Sowieso wil ik wat in de pap te brokkelen hebben als het om mijn afscheid gaat. Al doen woorden ertoe, muziek zal toch de grootste draad vormen. We houden ontzettend van muziek, van zeer uiteenlopende genres, dat wel. Maar met een ratje toe aan smaken is niets mis. ‘Door de wind’ kwam gisteren voorbij, en vandaag al geregeld in Huize van Brunschot. De volumeknop open, kippenvel overall. Mijn gedachten zijn bij een dorps/lotgenoot, een poosje terug spraken zij en ik over eindigheid. Angst voor de dood had ze niet, wel vreesde ze het moment waarop ze haar man en kinderen los moest laten.

Life sucks sometimes!